ทุกวันนี้เรามีตึกสูงขึ้น มีถนนกว้างขึ้น แต่ความอดกลั้นน้อยลง
เรามีบ้านใหญ่ขึ้นแต่ ครอบครัวของเรากลับเล็กลง
เรามียาใหม่ๆมากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง
เรามีความรักน้อยลง แต่มีความเกลียดมากขึ้น
เราไปถึงพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่า
แค่การข้ามถนนไปทักทาย เพื่อนบ้านกลับยากเย็น.....
เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่แค่ห้วงในหัวใจ กลับไม่อาจสัมผัสถึง
เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง
เรามีอาหารดีๆมากขึ้น แต่สุขภาพแย่ลง
ทุกวันนี้ทุกบ้านมี คนหารายได้ได้ถึง2คน
แต่การหย่าร้าง กลับเพิ่มมากขึ้น
ดังนั้น…… จากนี้ไป……
ขอให้พวกเราอย่าเก็บของดีๆ ไว้โดยอ้างว่า
เพื่อโอกาสพิเศษ เพราะทุกวันที่เรายังมีชีวิตอยู่คือ……
โอกาสที่พิเศษสุด……แล้ว
จงแสวงหาการหยั่งรู้ จงนั่งตรงระเบียงบ้าน
เพื่อชื่นชมกับการมีชีวิตอยู่ โดยไม่ใส่ใจกับความอยาก…
จงใช้เวลากับครอบครัว เพื่อนฝูงคนที่รักให้มากขึ้น…….
กินอาหารให้อร่อย ไปเที่ยวในที่ที่อยากจะไป
ชีวิตคือโซ่ห่วงของนาที แห่งความสุขไม่ใช่ เพียงแค่การอยู่ให้รอด
เอาแก้วเจียระไนที่มีอยู่มาใช้ น้ำหอมดีๆที่ชอบ จงหยิบมาใช้เมื่ออยากจะใช้
เอาคำพูดที่ว่าซักวันหนึ่ง ออกไปเสียจากพจนานุกรม
บอกคนที่เรารักทุกคนว่า เรารักพวกเขาแค่ไหน
อย่าผลัดวันประกันพรุ่ง ที่จะทำอะไรก็ตามที่ทำ
ให้เรามีความสุขเพิ่มขึ้น ทุกวันทุกชั่วโมงทุกนาที มีความหมาย......
เราไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ มันจะสิ้นสุดลง.....
บทความ จอร์จคอลลิน
